മടുപ്പറ

കട്ടില്‍ ഒരു ദ്വീപാണെന്നപോലെ

കമിഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന അവള്‍

ഞാനോ,കിടപ്പുമുറി ഒരു കടലല്ല

എന്നറിഞ്ഞിട്ടും കരയിലരിക്കും

പോലെ, “കിടപ്പറയുടെ ഒരുമരുഭൂമിയില്‍

ഭയത്തിന്‍റെയൊരു മരുപ്പച്ച”*

ഫാനിന്‍റെ  മുറിഞ്ഞകൈകള്‍ പിടിവിട്ട

തണുത്തകാറ്റായ് മുഷിഞ്ഞ

അടിവസ്ത്രങ്ങളില്‍, അഴിച്ചുവെച്ച

പൊയ്മുഖങ്ങളുടെ

ആടയാഭരണങ്ങളില്‍ വരണ്ടുവറ്റുന്നു.

അടഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ജനവതിലുകളില്‍

നിന്നും മരങ്ങളുടെ പ്രേതങ്ങള്‍

നിലവിളിക്കാത്തതെന്ത്?ഇരുന്നുറങ്ങുന്ന

അലമാര, അതിലെ മുഖക്കണ്ണാടിമാത്രം

ഉണര്‍ന്നിരുന്നിട്ട് മുഖംമിനുക്കുന്നതെന്തിനു,

ഇരുളാഴത്തിലേക്ക് നോക്കും നാര്‍സിസ്റ്റ് നീ.

ഉയരത്തിലുയരത്തില്‍, ആഴത്തെനോക്കി

കൊതിപൂണ്ട്‌ നില്‍ക്കുന്ന

ഏകാന്തകിയായഒരുകുന്ന്‍,

ആ കുന്നിന്‍മുകളില്‍

പ്രാചീനയുഗത്തിലെ

മരങ്ങള്‍ മറമാടിയ രണ്ടു

ശവകുടീരങ്ങളെപ്പോലെ

ഞാനും നീയും ഒരേ കട്ടിലിന്‍റെ

രണ്ടുവന്‍കരകളില്‍.

*Charles Baudelaire

 The Voyage